ചുഴലിയാടും
കരിയിലക്കാറ്റില്
വേനല് വേരിനെ
തേടിയെത്തുന്നൂ..
ഒറ്റയൊറ്റയായ്
വീശുന്ന കാറ്റില്
വേവു നീറ്റുന്ന
കല്മണം മാത്രം...!
ഇല പൊഴിഞ്ഞോരോ
വേനല് ചെരുവിലും
കനലു പോലെ
മിഴിനീരു പൂക്കുന്നൂ
നീരുവറ്റിയ
മേഘമേല്ക്കൂരയില്
തൂങ്ങിയാടുന്നു
നോവിന്റെ നൂല്ക്കയര് .
പുല്ത്തളിരും
പുഴപ്പച്ചയും തേടി
വെറുതെയലയുന്നു
ഒരു പാഴ്വിലാപം
വേനല്പ്പാത-
യൊരൊറ്റ മരത്തിന്റെ
ഇല്ലാത്തണല് തേടി
പൊള്ളി മറയുന്നു.
വേരുണങ്ങാതെ
കാത്തു വെച്ചിത്ര നാള്
തീ മണക്കുന്ന
കാറ്റിലീ ചില്ലകള് ,
എത്ര നേരം കൊഴിയാതിരിക്കും ?
എത്ര മൂകം കിനാവുകള് കാണും ?
എത്ര തീവ്രം തപിക്കും ഇനി-
യെത്ര നാള് കാത്തിരിക്കും ?
ഒരു നാള് -
വേനല്നോവിന്റെ
തീക്കുന്നു താണ്ടി
ഒരു മഴ,യീ
വഴിയേ തിമിര്ക്കും
നിന്റെ ദുഖപ്പുറന്തോടു നീക്കി
ഈ കലങ്ങിയ
മൌനം തകര്ക്കും.
അന്നു ഞാനീ-
പ്പുതുമണ്ണിലൂടെ
നിന്റെ വേരായി
ആഴത്തില്പ്പടരും.
അന്നു നിന്നിലെ
ചില്ലകള് പൂക്കും.
പൂക്കളില് ഞാനെന്
സ്വപ്നം മണക്കും.