മടക്കം

ദൂരയാത്രയില്‍ നിന്നിനി മടക്കമില്ലെന്നത് പോലെ 

എന്റെ വിഷാദ നിഴലില്‍ ഞാനെടുത്തെറിയപ്പെട്ടപ്പോഴാണ്

ചെമ്പക മരച്ചുവട്ടിലെ രാപ്പാടി 

നിന്റെ നിര്‍ഭാഗ്യത്തിന് സമയമായില്ലെന്ന് 

വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്.

ഇരുണ്ട താഴ്വാരത്തിന്റെ അറ്റത്തോളം

നീണ്ട യാത്ര കഴിഞ്ഞ്‌

പടി കയറി വരികയാണ് ഞാന്‍.

ഇനി സമയമില്ല...

ഉദ്യാനത്തിലെ പുല്‍ നാമ്പുകള്‍ക്ക് മുകളിലൂടെ

ആദ്യ ചുവടു വെയ്പ്പ് തന്നെ ധാരാളം .

നിഴല്‍ എങ്ങനെ വീഴുമെന്നും 

മഴത്തുള്ളി പോലെ ജീവിതം എങ്ങനെ 

ചിന്തിപ്പോകുമെന്നും ഇനി എനിക്കറിയണ്ട.

വാടി നില്‍ക്കുന്ന എന്റെ തൈമുല്ലക്ക് 

ഞാന്‍ വെള്ളമൊഴിക്കട്ടെ..

പൂവുകള്‍ വന്നെന്റെ ചുറ്റും

 നിറയട്ടെ...

വിരസത തട്ടിക്കുടഞ്ഞ് കാല്‍ കഴുകി -

( അതാ ജലത്തോടൊപ്പം ഒലിച്ചു പൊയ്ക്കോട്ടേ )

മടുപ്പിനെ മടക്കി മൂലയില്‍ ചാരി വച്ച് -

(അതവിടെയിരുന്നു മാറാല പിടിച്ചോട്ടെ.)

ഞാനെന്റെ നക്ഷത്രക്കൂടാരത്തിന്റെ. വാതില്‍ -

തുറന്നകത്തു കയറട്ടെ.

ഒട്ടും സമയമില്ല....

സ്മൃതിയുടെ ചാരനിറം പുരണ്ട ,

മെഴുക്കു പിടിച്ച ചുമരുകള്‍ 

എനിക്കിന്നു വൃത്തിയാക്കാനുണ്ട് 

ഒടിഞ്ഞു നുറുങ്ങിയ എന്റെ ഏകാന്തതയെ 

നിവര്‍ത്തിത്തന്ന ചിലരുടെ ചിത്രങ്ങള്‍ 

എനിക്കതില്‍ കോറിയിടാനുണ്ട്.

എവിടെ എന്റെ ചിരിമണികള്‍..?

ബാല്യത്തിലെന്റെ ചുണ്ടില്‍ നിന്നും 

വീണുരുണ്ടു പോയ്‌ മറഞ്ഞ ചിരിമണികള്‍ 

കണ്ടെത്തിപ്പിടിക്കണമെനിക്ക് 

എങ്ങാനും കണ്ടോ..നിങ്ങളവയെ...?